Historia maszynki do tatuażu
Historia maszynki do tatuażu
Rewolucja przemysłowa zarówno w USA i Wielkiej Brytanii w roku 1750 przyniósła ze sobą wzrost populacji i urbanizacji,
a także przyczyniła się do powstania nowych klas społecznych wśród ludności.
Większe przemysłowe miasta produkowały swoje towary na eksport, które były załadowywane i rozprowadzane na całym świecie za pośrednictwem statków. Rewolucja przyczyniła się do tego, że był to nowy okres rozkwitu tatuażu wśród żeglarzy pływających na długich trasach oceanicznych.
Na praktyki wykonywania tatuaży przez marynarki handlowe były szczególnie narożone klasy robotnicze w szczególności robotnicy z fabryk, hut, kopalni nie pomijając tawern, rynków oraz domów hazardu, gdzie ten proceder cieszył się największym uznaniem.
Żeby dokładnie prześledzić historię powstania maszynki do tatuażu, musielibyśmy cofnąć się do początku 1800 roku.
Powrót do czasów Volta, kiedy to włoski wynalazca, opracował baterię elektryczną, a tym samym wszystkich pierwowzorów maszynek do tatuaży i ich prototypów na baterie.
Podstawową zasadę odkrycia elektromagnetyzmu w 1819 roku przez duńskiego twórcę H.Ch. Oersteda.
W 1875 roku nie było jeszcze nowego wynalazku o nazwie silnik elektryczny,
a możliwości zastosowania tłoków na kołach pociągów parowych dały Edisonowi pomysł przeniesienia działania obrotowego silnika elektrycznego, na ruch liniowy, który mógł być wykorzystywany w niektórych urzadzeniach.
Pierwszy wynalazek z wykorzystaniem silnika elektrycznego był znany jako autograficzny Printing Pen Edison. Urządzenie przyspieszy proces drukowania przez przebicie otworów w szablonu, przez który atrament może być wyciskany pod arkusz papieru.
Historia maszynki do tatuażu powstała w New Jersey, Stany Zjednoczone w 1876 roku.
Edison i Batchelor zauważyli, że jak rysik ich opracowanego wcześniej telegrafu drukującego w trakcie pracy przebija papier to roztwór chemiczny pozostawia ślad pod spodem arkuszu.
To spostrzerzenie doprowadziło ich iż pojęli oni, że można za pomocą perforowanego arkuszu papieru wykorzystać szablon do wykonywania wielu kopii, i opracować projekt pióra elektrycznego jako urządzenia do perforacji.
Urządzenie zostało zaprojektowane do wykonywania za pomocą transferu - szablonów listów, ulotek, papierów itp.
The Electric Pen był częścią systemu powielania dokumentów używanych przez przedsiębiorców jako szybki silnik posuwisto-zwrotny do kierowania jedną igłą.
Wtedy to Thomas Alva Edison Newark, otrzymał US Patent 180857 na urządzenie zwane "Electric Pen"( długopis elektryczny ) głównie zaprojektowane w celu złagodzenia ,oraz odciążenia pracy sekretarzy biurowych i pierwotnie było ono przeznaczone do stosowania jako urządzenie do powielania. Patent ten opiewał na obrotowe maszynki typu elektromagnetycznego.
Elektryczne pióro Edisona było pierwszym napędzanym silnikiem elektrycznym urządzeniem produkowanym i sprzedawanym w Stanach Zjednoczonych, a sam projekt opracowany został jako rozgałęzienie badań telegrafii Edisona.
Technika transferu szablonu wciąż jest używana w dzisiejszym przemyśle.
Thomas A. Edison był jednym z najbardziej uznawanych wynalazców Ameryki. Podczas swojego życia otrzymał ponad 1000 patentów np. patent systemów telegraficznych, patent na gramofon czy też na żarówki.
Piętnaście lat później O'Reilly otrzymał jako pierwszy amerykański patent na maszynkę do tatuażu, po wprowadzonych niewielkich modyfikacjach rur, dodaniu kilku igieł oraz zbiorniku na tusz w projekcie Edisona, przez co wielu historyków uważa, że O'Reilly miał bardzo duży wpływ na rozwój tej że maszynki.
To rewolucyjne urządzenie było bardzo innowacyjne w otwarciu drzwi do zupełnie nowej generacji wzrostu w dziedzinie tatuażu.
Edison najwyraźniej nie był zadowolony z jego wcześniejszego projektu, gdyż uważał, że projekt może być tak zmodyfikowany, by długopis posłuzył jako maszynka wprowadzająca atrament do wnętrza skóry i w 1877 roku opracował on zupełnie nowy schemat otrzymując kolejny patent na to urządzenie.
Maszynka ta była całkowicie różna od oryginalnej maszynki rotacyjnej, ponieważ w projekcie wprowadzono dwa urządzenia, modyfikacje dwóch cewek elektromagnetycznych z ciasno nawiniętym drutem miedzianym wokół miękkiego rdzenia tworząc elektromagnes zespołu rurowego, które miały stworzyć ruch posuwisto - zwrotny.
Był to początek rozwoju maszynki do tatuażu, a pomysł, że tatuowanie może być przyszłościowe zmieniło biznes na zawsze.
Od pierwowzorów maszynek do nakłuwania Edisona w 1875 roku, zajęło prawie pięćdziesiąt pięć lat, zanim ktoś zorientował się, że maszynka do tatuażu może być regulowana i że igła może wbijać się na jedną głębokość pod skórę.
Również kształt, wielkość i kąty nachylenia związane z ramą, mogą mieć kolosalny wpływ na efektywność i wydajność pracy maszynki do tatuażu.
To była rewolucja przemysłowa w pełnym rozkwicie.
Wagner czy O'Reilly po przez dokonane modyfikacje w patencie Edisona z 1877 roku, zrobili dobrą robotę zmieniając maszynkę dla zastosowań biurowych w maszynkę do tatuażu. Niektóre z tych zmian zawierały ulepszony zespół połączenia rury z komorą tuszu, dodatkowy przełącznik do wyłączania, pin oraz regulację skoku.
Kolejnymi wynalazcami, którzy otrzymali nowy patent z Urzędu Patentowego na maszynkę do tatuażu byli Charlie Wagner z Nowego Jorku i w 1929 roku Percy Waters z Detroit.
Nowa maszynka Watersa ustawiła poprzeczkę dla dzisiejszych maszynek do tatuażu, posiadała dwie cewki elektromagnetyczne, które były ustawione w jednej linii z ramą oraz dodatkowo wyłączanie przełącznika, które znajdowało się bezpośrednio na górnej części uchwytu rurowego i mogło być popychane palcem wskazującym. W ciągu wielu lat swojej działalności, Waters produkował i sprzedawał wiele różnych rodzajów urządzeń.
Już od roku 1929 uważano, że względy konstrukcyjne maszynek powinny uwzględniać przede wszystkim wagę, geometrię ramy, źródło zasilania, rozmiar, wielkość cewki oraz materiały z jakich zostały wykonane i że wszystkie części odnoszą się do siebie nawzajem.
13 sierpnia 1929 roku Percy Waters z Detroit, Michigan uważany za największego dostawcę w świecie tatuażu zaprojektował, wyprodukował i opatentował czternaście różnych wzorów ram, kierując się głównie ich geometrią.
Nowoczesność konstrukcji wyprodukowanych ram zapoczątkowała nowy przełom w produkcji maszynek do tatuażu, jedna z tych maszynek jest w powszechnym użyciu do dnia dzisiejszego.
Carol Nightingale pracujący w Waszyngtonie w dniu 3 czerwca 1979 roku opatentował bardzo skomplikowaną, elektryczną maszynkę, której każdy element był regulowany.
Po przez przekręcenie kilku śrub można było uzyskać pełną regulację cewek, przesuwać je zarówno do przodu jak i do tyłu, jednym słowem można było regulować wszystkie części ,które w standardowych maszynkach są nieruchome.
Projekt nie odniósł jednak sukcesu, gdyż okazał się być zbyt skomplikowany.
Każdy z tych pionierów techniki tatuażu dostrzegł ogromny potencjał w sprzedaży swoich urządzeń.
Maszynki wraz z książkami ze wzorami były sprzedawane za pośrednictwem reklam zamieszczanych w czasopismach z dokładnymi instrukcjami używania farb drukarskich.
Rozsiane po całym świecie gotowe wyroby maszynek do tatuażu cieszyły się szerokim uznaniem, jednak największa ich ilość była kupowana i sprzedawana przede wszystkim między USA a Wielką Brytanią, z kolei Brytyjskie bliźniacze maszynki cewkowe docierały do Stanów Zjednoczonych.
Tatuażyści Brytyjscy Tom Riley i Sutherland MacDonald w 1894 zrobili kilka najlepszych maszynek, których projekt był zupełnie inny od prototypów, składał się z cewki elektromagnetycznej o kształcie cylindra, przez środek którego przechodziła igielnica.
Za tatuowanie tymi maszynkami w Ameryce, Riley obdarowany został honorowym tytułem "profesora" przez PT Barnum.
Maszyny były szczątkowe, to znaczy, że zostały zaprojektowane bez możliwości korekt projektu.
Kombinacja pracy igieł umożlwiałą poruszanie się tylko w górę i w dół na określoną odległość, a pozostałe części były na stałe przytwierdzone do ramy co przekładało się na ogólną praktyczność .
Nie ważne ile modyfikacji dokona się by stworzyć doskonałą maszynkę, bo i tak dla każdego, prawdziwego artysty nigdy nie zostanie ona zbudowana.
Każdy artysta tatuażu dostosuje maszynkę do swoich indywidualnych potrzeb i zastosowań.
W USA i Europie wielu wynalazców nadal pracuje w pocie czoła nad nowymi projektami maszynek do tatuażu.
Większość z tych twórców nigdy nie złoży dokumentów w Urzędzie Patentowym, by otrzymywać patenty dla swoich projektów często, ze względu na brak czasu, pieniędzy potrzebnych do dokończenia projektu, lub ze względu na brak oryginalnego pomysłu.
W teorii, za każdym razem poprawa jest wyznacznikiem do projektowania, by maszynki do tatuażu mogły ewoluować w lepsze narzędzia do pracy.
Czasami jednak zmiany nie są ulepszeniami, co niejednokrotnie wychodzi w praktyce, a wnioski z tych modyfikacji są krótkotrwałe.
Podobnie jak w przypadku wszelkich zmian, projekty zawsze są metodą prób i błędów, bo często to, co wydaje się być poprawne dla jednego, jest przeszkodą do drugiego i poszukiwania trwają.
Pierwsza maszynka do tatuażu Samuela F. O'Reilly
Pierwszy długopis elektryczny Samuela F. O'Reilly
Pierwsza maszynka z cewkami Charles Wagner
Pierwszy długopis elektryczny Samuela F. O'Reilly
Pierwsze ramy z przełącznikami Percy Waters
Percy Waters - maszynka z geometrią ramy
